Het thema van het studieweekend was ‘uit je comfortzone’. Ik begreep dat het zoiets was als dingen doen die je niet durft. De opdracht voor de volgende dag: trek kleding aan waarin je je echt ongemakkelijk voelt. Ik bedacht van alles, zelfs paniekscenario’s waarin ik in mijn onderbroek zou verschijnen. Dat nooit. Uiteindelijk had ik mijn (vreselijke) keuze gemaakt. Het moest tenslotte wel iets zijn wat ik écht niet durfde. Anders kon ik de maximale winst van deze opdracht niet ervaren, dacht ik.

Dus ik stopte de sloffen van mijn dochter in mijn tas en mijn pyjama (één of ander flodderig nachthemdje). Dit moest het worden. Vol goede moed stapte ik in de auto.

Blijf ik in de wc?

Het moment was daar. Iedereen mocht zich in de meegebrachte outfit hijsen en terug komen in het zaaltje. Ik verkleedde me in de wc. Nachthemdje aan, zonder bh natuurlijk, want die heb je ’s nachts niet aan. En de sloffen van mijn dochter. Ik leek wel knettergek! Zo kan ik die wc toch niet uit? Ik twijfelde extreem.

Maar ja. Iedereen kwam de wc uit en ging de zaal in. Het moest toch gebeuren. Met een hartslag van 250 ben ik het zaaltje ingelopen. Meer opgelaten kon niet.

De winst

Later ebde het opgelaten gevoel weg. Tenslotte zat iedereen er, laten we maar zeggen, bijzonder bij. Er waren zelfs netkousen en bikini’s…

’s Middags was de outfit weer uit en werden we uitgenodigd om een presentatie te houden voor de groep. Wat vertellen voor een groep levert bij mij per definitie spanning op. Maar niet vandaag. Ik stond zó zelfverzekerd voor de groep, dat ik het zelf bijna niet geloofde. Ik dacht: ik heb niet mijn pyjama en de sloffen van mijn dochter aan, dus wat kan mij nog gebeuren?

Moraal

De moraal van het verhaal: doe eens iets wat je helemaal niet durft! Ga uit die comfortzone! Spreek iemand aan, ga voor die groep, neem het initiatief, doe es gek! Het levert je ongelofelijk veel op.