En de agent racete weg op míjn fiets

Heel soms ben je precies op het juiste moment op de juiste plek. Het overkwam mij. Wat een voorrecht… Ik was gewoon om boodschappen geweest op de fiets. De grote witte zijtassen had ik net flink volgeladen (bij de natuurwinkel, want ja, we gaan voor gezond) en ik kon nog niet vermoeden dat even later een politieagent op míjn fiets weg zou racen.

Dit gebeurde er:

Niets vermoedend fietste ik richting huis, toen er ineens wat aan de hand was. Iedereen keek één kant op en even later zag ik het ook: een agent rende alsof zijn leven er vanaf hing dwars over de straat. Hij riep ook nog wat: heb je gezien welke kant hij op ging? Ik had niks gezien. Natuurlijk niet. Ik zag nooit wat. Dus ook geen wegrennende criminelen.

Hoewel het best boeiend was om de agent zo hard voorbij te zien rennen fietste ik toch verder. Tot ik langs de agent kwam en er kennelijk plotseling een lampje bij hem ging branden. “Mevrouw, mag ik uw fiets?” hijgde hij me toe. Het mocht.

Ik stopte en griste nog even snel m’n boodschappentassen mee. Ja, ik had een vooruitziende en vooral Hollandse blik. Want als de agent straks de voortvluchtige crimineel bijna te pakken zou hebben, dan zou hij m’n fiets natuurlijk neersmijten om op de nek van die boef te kunnen springen. En dan zouden mijn boodschappen over de straat liggen. Kapot natuurlijk. Of ze zouden gejat worden. Nee, ik had in die ene tel flink geanticipeerd.

Terwijl ik met m’n boodschappentassen sjouwde, liep ik in de richting waarin de agent was weggefietst. Die kant moest ik toch op, dus dat kwam mooi uit. Uiteraard fantaseerde ik alvast over het vervolg. De agent trots met de crimineel in de boeien aan zijn ene hand en in de andere hand…. míjn fiets! Sja, dat moest een mooi moment worden. Kon niet missen.

Maar het liep ietsje anders.

De agent kwam rustig terugfietsen en leverde m’n fiets weer keurig bij me af. Hij bedankte me heel vriendelijk en glimlachte nog. De criminele vogel was gevlogen. Jammer voor de agent. De enorme inspanning had hem helaas niet het gewenste resultaat opgeleverd. “Ik was zo dichtbij”, zie hij nog. Hij baalde er duidelijk enorm van.

En voor mij?

Geen vermelding in het Guinness Book of Records (de eerste vrouw die haar fiets afstaat waarmee een crimineel staande wordt gehouden), geen bos bloemen en drie dikke zoenen van de agent en al helemaal geen lintje of eervolle vermelding. Maar gelukkig wel m’n fiets weer terug. En alle boodschappen nog heel.