Heb jij ook wel eens van die momenten dat je eigenlijk best trots bent op jezelf? Dat je jezelf hebt overwonnen,? Dat je briljante theoretische inzichten, ook werkelijk ‘live’ toepast? En dan ook nog op een moment dat het juist retemoeilijk is om dat te doen?

Zo’n moment had ik.

Ik heb een fantastische vriendin. Gemma. We delen werkelijk alles met elkaar, het kan niet gek genoeg zijn: wij weten het van elkaar. Echt een maatje. Een buddy. Zo iemand waarmee je heerlijk kunt lachen en waarbij je, als je een Appje krijgt, al vooraf begint te smilen. Zo waardevol dat je het echt iedereen gunt. Gewoon een enorme berg betrokkenheid en belangstelling die je verwarmt.

Gemma had het al eerder aangegeven: je leeft maar één keer en je moet er dus voor zorgen dat je alles uit het leven haalt wat er in zit. Een mooie en waardevolle uitspraak. En gelijk heeft ze!

Hoewel we gezamenlijke passies hebben, zijn er ook verschillen. Logisch! Niet iedereen heeft nu eenmaal dezelfde belangstelling, voorkeur, waarden of normen. We hadden wel eens een korte aanvaring gehad, maar het loste zich altijd wel weer op.Tot die ene keer.

Gemma wilde samen met mij linksaf. Geen twijfel over mogelijk. Links moest het worden. Ze zou er uitermate gelukkig van worden als we linksaf zouden gaan. En ze wilde mij echt heel graag meenemen linksaf. En een klein stukje meelopen linksaf vond ik geweldig, maar daarna wilde ik toch echt rechtsaf. Zodra Gemma merkte dat ik echt niet helemaal mee wilde linksaf, verbrak Gemma ieder contact met mij.

Hoe ik me toen voelde?

Afgewezen, in de steek gelaten, gedumpt, boos, intens verdrietig, alleen, uitgekotst… Mijn persoonlijke (weers)gesteldheid dreigde zelfs te veranderen in een stevige depressie.

Ook al was de dreiging aanwezig: de depressie is er niet gekomen.

Ik realiseerde me namelijk heel goed hoe waardevol het is, als je écht kunt gaan voor datgene wat je ambieert, wat je wilt bereiken, wat je wilt meemaken in je leven. Gemma ging vol voor haar doel. Hoe gaaf is dat? Daar kan ik alleen maar enorm veel respect voor hebben. Ondanks de dreigende depressie…

En dus probeerde ik me uit alle macht over de nare gevoelens heen te zetten om me te richten op mijn route: rechtsaf. Een mooie route die ik met plezier ga volgen, al zal ik regelmatig over mijn schouder kijken om even te bedenken hoe het zou zijn geweest als ik was meegegaan linksaf. Maar de smile is gebleven. Om wat er geweest is. En om het gave inzicht dat me te binnen schoot en dat me zelfs waardering opleverde voor Gemma’s besluit.