Mijn goede voornemens van de afgelopen tien jaar bleken beperkt houdbaar. Zeer beperkt houdbaar. Ieder jaar opnieuw bedacht ik de meest fantastische doelen! Als ik ze allemaal lang had goed gehouden, was ik nu uiterst gespierd, liep ik een marathon, was ik zó ontspannen dat de Dalai Lama nog wat van me had kunnen leren en was de stapel hooi op mijn vork gereduceerd tot een draagbare proportie. Maar ja. Die beperkte houdbaarheid hé?

Een ding weet ik inmiddels: er deugde niets aan die “geweldige” voornemens van mij. Het begon al met het bepalen ervan. Ik wilde altijd ALLES. Én een geweldige conditie, én gespierd, én meer aandacht voor ontspanning, én eindelijk eens stoppen met het veel te vol laden van mijn spreekwoordelijke vork. Om mee te beginnen dan. Want ik wil vooral altijd VEEL.
Als iets niet werkt om mijn doel te bereiken, is het wel het ontbreken van een duidelijke focus. Kiezen dus Inge.

Stel ik kies.

Voor de vork, want dat is wel een dingetje. In alle spiegels waar ik ooit in gekeken heb was hij prominent in beeld…. Maar ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat het dan nóg steeds niet goed afloopt met die voornemens van me.
Want als ik erover nadenk, dan is ‘stoppen met het veel te vol laden van mijn spreekwoordelijke vork’ niet echt als een dichtgetimmerd plan naar een duidelijk doel. Toch? Want wanneer is het dan uitgevoerd? Wanneer ben ik tevreden? En wat heb ik dan precies gerealiseerd? Hoe ziet het er dan uit? En wat is er dan veranderd?

Oké, dat kwartje valt.

Want behalve dat ik ALLES wil, is wát ik nou precies wil bereiken nog zo vaag als wat. Tijdens diverse opleidingen heb ik uitvoerig te horen gekregen dat het nodig is om doelstellingen “SMART” op te stellen. Geen idee waarom dat nu niet bij me op is gekomen.

Zwarte vlek zeker.

Uiteraard helpt het nogal als ik mijn doel exact bepaal. Dus een Specifiek, Meetbaar, Acceptabel, Realistisch en Tijdgebonden doel. ‘Wat dan precies, hoe, wanneer exact, hoe lang?’

Waarom mijn voornemens ook beperkt houdbaar bleken is vast ook mijn niet erg realistische planning. ‘Volgende week heb ik 10% meer spieren’ of ‘volgende maand loop ik een marathon’. De teleurstelling bij het niet halen van mijn doel had ik net zo goed van te voren in kunnen plannen.

Onontkoombaar.

En dan begint het natuurlijk: zie je wel ik kan ook niks, wat een sukkel ben ik toch ook, wéér niet gelukt. En ga zo nog maar even door.
Tja. Een planning met kleine, realistische stappen met iedere keer een feestje als er weer iets is gelukt was een effectievere keuze geweest…

Als ik het zo eens op een rijtje zet is het VOLKOMEN duidelijk waarom er nooit veel soeps is terecht gekomen van mijn goede voornemens. Werk aan de winkel!

Ik gun jou, dat je voornemen geen beperkte houdbaarheidsdatum heeft! Mocht je een handje hulp kunnen gebruiken…herinner je dan vooral dat ik dat handje hulp bied 🙂 En meer dan dat.