Blunder, blunder, BLUNDER!!

Erger kon het niet worden. Dacht ik.

Kijk: dit is de rem Inge

Ik heb de ene na de andere blunder begaan als het om het besturen van een voertuig gaat. Het begon allemaal met de vraag van mijn vader of ik ‘ook een stukje wilde rijden’. Ondanks dat ik mijn rijbewijs nog niet had, zag ik het helemaal zitten en kroop achter het stuur. Vijf minuten later vlogen we met een enórme vaart de bocht uit en misten we het elektriciteitshuisje op een haar na… Mijn zwijgende vader reed de volledig in elkaar zittende auto met veel gekraak en geschuur naar huis en het enige wat hij zei was: “Kijk, dit is de rem Inge.”
Eenmaal thuis heb ik tranen met tuiten gehuild en vaag kreeg ik mee dat mijn vader niet alleen een verwoeste auto had, maar ook een vrouw die ‘ietsje minder enthousiast’ was over zijn ‘aardige geste’ naar zijn dochter…

Een idioot

Toen ik de week erop bij mijn rij-instructeur in de auto zat, zei hij: “Moet je zien, hier heeft de een of andere idioot zijn auto in de struiken gezet.”
Ik heb eerlijk opgebiecht dat ik die idioot was…

Je auto is iets compacter geworden

Jaren later ging mijn broer voor een jaar naar Australië en hij was zo aardig om zijn auto aan mij uit te lenen. Op een regenachtige dag reed ik met een vriendin naar de bioscoop. De weg leek vrij en ik trok op om met een daverende knal op een andere auto te botsen. Een uurtje later zaten mijn vriendin en ik in een takelwagen met de restanten van de auto van mijn broer erachter hangend. Ik herinner me dat ik een bericht heb gestuurd: David, je auto is iets compacter geworden. Ongeveer 1 meter bij 1 meter….

Om nu te zeggen dat het na al deze escapades wél goed ging…. Ik heb nog een keer zo geweldig autogereden – vond ik zelf – dat ik overmoedig werd. Ik dacht geloof ik dat ik Niki Lauda was toen ik zó enthousiast parkeerde, dat ik tien centimeter áchter de muur terechtkwam in plaats van ervoor. En dan nog die keer dat iemand die linksaf wilde (de straat in, waar ik in stond te wachten om rechtsaf te gaan), met een royaal gebaar aangaf dat ik eerst mocht gaan. Ik gaf lekker stevig gas om vervolgens bij de aardige meneer naar binnen te rijden.

De categorie hopeloze gevallen

De keren dat ik heb geroepen dat ik nooit meer auto zou rijden waren minstens zo talrijk als mijn onfortuinlijke ritjes als bestuurder. Ik besloot dat autorijden niet voor mij was weggelegd en ik wist zeker dat ik tot de categorie hopeloze gevallen behoorde.

Er gloorde licht

Na jaren van niet rijden kreeg ik van mijn lief een paar rijlesjes. Dat bleek een gouden greep, want ik herwon mijn zelfvertrouwen. En inmiddels rijd ik al weer heel wat jaartjes. En nog schadevrij ook. Een wonder.

Blunderen maakt de mens

Het leven gaat met vallen en opstaan. Iets onder de knie krijgen gaat meestal niet in één keer. Ik had er zelfs vier enorme blunders voor nodig, dus voel je vooral niet ellendig als jij een of twee keer blundert.

Lach jij ook om jouw blunders? Doe maar! Je bent er echt geen greintje minder om. Integendeel. Blunderen maakt de mens!