Volgend jaar word ik 50 jaar. Wat een mijlpaal. Ik zou dankbaar moeten zijn dat ik steeds ouder wordt, maar op de één of andere manier is een leeftijd met een nieuw tiental bereiken, toch wel een dingetje.

Maar goed, nu ben ik nog ‘lékker’ 49.

Ik hoor nu nog niet bij de club vrouwen die in de overgang zit, ik slaap ’s nachts heerlijk, heb geen opvliegers, geen nachtelijk zweten en alle andere hormonale ellende die ik in gesprekken voorbij hoor komen heb ik ook niet. Heerlijk.

Merk ik nu dat ik – de eeuwig optimistische vrouw – toch een beetje bang ben om in de overgang terecht te komen? En dat het misschien ook wel wat verder gaat, dan alleen de opvliegers en andere toestanden die ermee gepaard gaan? Zou ik ook gewoon niet bang zijn om mijn eeuwige jeugd dan toch echt ‘voorgoed’ aan de wilgen te moeten gaan hangen? Oog in oog met ouder worden?

Gek toch eigenlijk, dat het me echt niet kon boeien of ik nu 43 of 44 was. En zelfs 49 worden vond ik prima. Maar nu de 50 in beeld komt, krijg ik ineens enorm veel gedachten over ouder worden en aftakelen. Want zo zie ik het natuurlijk. Dat wil zeggen op filosofische momenten met een bedenkelijke inslag.

Gisteren was ik in een restaurant en naast ons zat een gezelschap met feestende dames. Allemaal de 50 al een tijdje gepasseerd. De ene vrouw was nog stralender dan de andere. Ik bedacht me dat het wijze vrouwen moesten zijn die in hun leven al heel veel hadden meegemaakt. De lachrimpeltjes plooiden zich vrolijk over hun gezichten. Mooie gezichten, lieve ogen. Het intense plezier dat ze met elkaar hadden was echt bijzonder aanstekelijk. Mijn filosofische moment met bedenkelijke inslag was ineens mijlen ver.

Weet je, op dat moment realiseerde ik me dat ik ook zo’n vrouw wil zijn.

Al is m’n vel dan straks niet al te strak meer, heb ik rimpels en mag ik me een poosje door gezweet en opvliegers heen worstelen: who cares? Het is niet iedereen gegeven om ouder te worden, dus ieder jaar is oprecht een feestje waard. En dan, waarom zou een veranderd uiterlijk invloed hebben op hoe ik me voel? Wat een onzin eigenlijk! Natuurlijk voel ik me nog steeds 20. Nou oké, 30 dan. En ik blijf dat ongetwijfeld nog heel lang zo voelen. En met al die geweldige plannen die ik heb, alle leuke dingen die ik nog wil gaan realiseren, alle stenen die ik nog in rivieren wil gaan verleggen… heb ik helemaal geen tijd te verliezen! Ik ga gewoon aan de slag!

Mocht jij ook een keer een filosofisch moment met bedenkelijke inslag ervaren? Gewoon even wachten. Gaat vanzelf weer over. Daarna kun je gewoon weer heerlijk genieten van alle leuke dingen die jij, waardevol mens, de wereld nog te bieden hebt!