Ze vertelt dat ze er ongelofelijk van baalt dat haar collega maar liefst 4 weken op vakantie is. Dat kan toch niet? Vier weken! Ze zouden dat toch moeten verbieden?
Haar boosheid heeft er alles mee te maken dat zij de taken van haar collega waarneemt. Naast al haar eigen taken heeft ze nu ook nog eens ‘de puinhoop’ van haar collega erbij gekregen. “M’n collega is helemaal niet zorgvuldig en pakt zijn taken niet grondig aan. Hij heeft een zooitje achtergelaten en ik moet het nu oplossen.”
Ze vertelt geëmotioneerd hoeveel er op haar bord terecht is gekomen en hoe ze nauwelijks toekomt aan haar eigen taken.
“Ze eisen… van me”.
“Ze vinden natuurlijk dat ik….”.
Als ik opmerk dat iedereen precies datgene op z’n bord krijgt wat nodig is om de allerbelangrijkste levensles te leren, ontploft ze bijna. Ik voeg er aan toe: “You learn people how to treat you.” Ook dat nog….
Ze gaat staan: “Nu wordt het nog mooier!” Nu is het nog mijn schuld ook zeker?!!”
Ik leg haar uit dat niemand ergens schuld aan heeft en dat ik goed begrijp, dat wat zij ervaart heel naar en onrechtvaardig voor haar voelt. Ze gaat weer zitten…
Toch, vervolg ik, heb jij precies datgene gekregen wat je over jezelf hebt afgeroepen: je hebt laten merken hoe betrokken jij bent en hoe belangrijk jij het vindt dat alles tot in de puntjes geregeld wordt. Je hebt deze mensen ‘geleerd’ dat ze op jou kunnen rekenen en dat jij voor alles een oplossing zult bedenken. De indruk die jij hebt gegeven dat jij perfect werk levert, zorgt er nu voor dat zij precies datgene van je vragen wat jij voor hen op kunt lossen. En nu loop jij je over de kop om alles waar te maken wat – niet zij! – maar JIJ van jezelf eist!
JIJ legt de lat ontzettend hoog voor jezelf en JIJ vindt jezelf onvoldoende functioneren als je slechts ‘het hoogstnoodzakelijke’ doet.
Het lesje wat JIJ hebt te leren is: ik ben helemaal oké zoals ik ben! Ik hoef niet perfect te functioneren, goed is goed genoeg. Een collega waarnemen betekent het hoogstnoodzakelijke doen, dus zonder alles uitputtend en met de jou-zo-bekende-topkwaliteit te willen doen.
Na een korte monoloog van mijn kant beseft ze, dat zij zélf degene is, die alle extra werkzaamheden naar zich toe trekt door haar hoge ambitieniveau. En dat haar grote verantwoordelijkheidsgevoel verband houdt met haar angst om niet goed genoeg te zijn. Ze is meer dan goed genoeg! Altijd! Niet pas als ze al haar taken (en die van haar collega) perfect heeft uitgevoerd!
Ze schrijft op: Ik doe er GOED aan om EERST voor MEZELF te zorgen! Dit briefje staat voorlopig naast haar computer….