Ik herinner het me nog goed. Mijn beste vriendin moest naar de orthodontist omdat ze slotjes kreeg, een beugel. Ik zat in tranen op mijn bed omdat ik het zó rot vond voor haar.  Ik voelde diep medelijden met mijn lieve vriendin, omdat zij iets moest meemaken wat in mijn ogen héél naar was.

Als je medelijden met iemand voelt, betekent dit dat je in staat bent om je in de ander te verplaatsen. Je kunt figuurlijk in de schoenen van de ander gaan staan om te ervaren wat de ander op een bepaald moment ervaart. Op zich een waardevolle kwaliteit. Maar er is zeker ook een andere kant aan het voelen van medelijden.

Wat weet je wat er gebeurt als je medelijden met iemand voelt?

Op het moment dat je je in het lijden van iemand anders verplaatst, hevel je als het ware jouw geest over naar de ervaringen van die ander. Je lijdt letterlijk mee: in plaats van één, lijden er twee!

Als er sprake is van medelijden, dan gebeurt er iets bij iemand anders, waarvan jij het zélf heel naar zou vinden als het jou zou overkomen. Je kunt letterlijk om de pijn van de ander huilen, zoals ik dat deed bij de – door mij veronderstelde – vreselijke ellende die mijn vriendin moest doormaken. Op dat moment maakte ik het verhaal van mijn vriendin, tot mijn verhaal. Ik identificeerde mezelf met hetgeen zij moest meemaken. Ik maakte van haar pijn, mijn pijn. Wat iemand anders meemaakt blijft gewoonlijk bij de ander, totdat jij het ‘van jou maakt.’

Zodra je medelijden ervaart, mag je je beseffen dat je het lijden van de ander naar jezelf hebt gekopieerd. Het is niet nuttig en ook onnodig om met iemand ‘mee te lijden.’ De ander lijdt er namelijk niets minder door, noch wordt hij of zij er beter van als jij snikkend op de bank zit. Wat wél nodig is, is dat je het lijden van de ander daar laat waar het hoort en dat is dus NIET BIJ JOU.

Mede-lijden is overbodig, maar – en nu komt het goede nieuws – het is eenvoudig te stoppen. Dat wil zeggen: als je daar bewust voor kiest. Lijden is namelijk altijd een keuze. Ik herhaal deze nog een keer: lijden is een keuze!

Ik licht dit graag toe:

Pijn is soms onvermijdelijk. Als het je overkomt kun je er niet omheen. (Sterker nog: pijn is nodig om te groeien. Iedere pijn die je bewust ‘aankijkt en doorleeft’, zorgt voor exponentiële mentale- en energetische groei! Daarover een andere keer meer.) Maar lijden onder de pijn die je ervaart is er alleen, als jij ervoor kiest om jezelf te vertellen dat jij lijdt onder deze situatie.

Een voorbeeld: twee mensen worden allebei uitgescholden voor sukkel. De één lacht erom en zegt: “Inderdaad, hoe wist je dat?” De ander voelt zich er heel naar onder en trekt zich terug om zich verdrietig te gaan zitten voelen over het feit dat iemand zo beledigend is geweest.

Zolang je het ‘wel lekker’ vindt om tegelijk met de ander te huilen? Of zolang je er volledig van overtuigd bent dat je de ander er mee helpt? Dan maak je de (bewuste of onbewuste) keuze om met de ander mee te lijden.

Besef je je daarentegen, dat je het verhaal van de ander tot jouw verhaal hebt gemaakt en dat je het lijden van de ander naar jezelf hebt gekopieerd? Dan ben je op dat moment in staat om ervoor te kiezen om je niet langer te vereenzelvigen met de slachtofferrol. Je bent dan in staat om te besluiten om niet mee te lijden. Je hoeft natuurlijk niet te stoppen met empathie voor de ander voelen!! Je kunt het evengoed heel naar vinden voor iemand! Je besluit alleen, om zelf niet mee te lijden met de ander. Tenslotte dient dat geen enkel doel…

Je mag (of is het moet?) bij de ander laten wat van de ander is, hoezeer jij de ander ook een warm hart toedraagt of liefhebt. Je helpt de ander niet door mee te lijden, wél door de ander te versterken en te bemoedigen, zodat hij of zij beter in staat is om met de nare situatie om te gaan.

Heel veel liefs!

Inge