Een hulpeloos persoon doet een beroep op jou, om te gaan helpen. De één is gevoeliger voor het appèl, dat door hulpeloosheid op je wordt gedaan, dan de ander.

Verzorgende beroepen worden gewoonlijk gekozen door mensen die sterk de behoefte voelen om anderen te helpen.

Als er een appèl op je wordt gedaan om te helpen, zal dit meestal iemand betreffen die hulpeloos IS. Deze persoon kan niet verder zonder hulp.

Soms gaat het om iemand die zich (onbewust) hulpeloos HOUDT, maar die het potentieel heeft om zonder hulp verder te kunnen. Ook deze persoon doet een beroep op je om hem of haar te helpen. Als liefdevolle hulpverlener, zul je hoe dan ook te hulp schieten. Ook in deze situatie.

Als iemand in standje ‘ik ben hulpeloos’ staat, zal hij of zij degene die snel bereid is om te hulp te schieten, sturen, controleren of manipuleren in de richting van zijn of haar verlangen. Je oefent macht uit door je hulpeloos voor te (blijven) doen.

Het beroep wat je in dit geval op de hulpverlener doet is:

• Help mij!
• Red mij!
• Doe het maar voor mij!
• Neem mij taken uit handen!
• Verzorg mij!
• Pamper mij!
  

En last but not least:

• Ik vind het fijn als jij voor me zorgt.

De valkuil

De valkuil voor degene die het fijn vindt om te helpen is, om – onbedoeld! – de hulpeloosheid van de ander te faciliteren. De ander blijft daardoor hangen in hulpeloosheid, terwijl het noodzakelijk is, dat hij of zij op eigen benen leert staan (op elk vlak waar dit – uiteindelijk – mogelijk is).

Maar ja, als je het enorm fijn vindt om te helpen, waarom zou je de ander dan wijzen op zijn of haar eigen kracht? Je helpt zo graag… Het geeft je zo’n fijn gevoel om te helpen…

Als hulpverlener ben je je overigens niet bewust van deze processen. Tot nu toe dan 🙂

Er zijn twee boodschappen voor jou in de twee verschillende situaties:

IS iemand hulpeloos?
Wat liefdevol dat jij hulp biedt! Je verdient een standbeeld!
Pas je wel op dat je jezelf niet voorbij loopt? Eerst voor jezelf zorgen en dan pas voor iemand anders hè? En vind je dat lastig? Lees dan de PS onderaan vooral even.


DOET iemand zich hulpeloos VOOR, terwijl hij of zij het (in potentie) zelf kan?
Word je bewust van de behoefte die je zelf hebt.
Wil je graag helpen? Ja? Stel jezelf dan de vraag:

“In hoeverre houden wij iets in stand dat heel prettig voor ons beiden voelt,
maar wat de ander hulpeloos houdt en er dus voor zorgt dat de ander niet op eigen benen leert staan?”

Welk besluit neem jij, nadat je je dit hebt afgevraagd? Voor je antwoordt, deel ik nog graag iets om over na te denken:

Het is niet eenvoudig om het ‘sabotage principe’ van jullie beiden te herkennen. Zeker niet, omdat het vrijwel nooit bewust wordt ingezet. Extra lastig is het, omdat er voor jullie allebei een belang is. Voor jou is er het belang om de ander ‘lekker’ te kunnen helpen. Het geeft jou een goed gevoel. Voor degene die je helpt is het belang, dat hij of zij zelf niet in actie hoeft te komen.

Allebei blij zou je zeggen….

Klopt! Op korte termijn. Maar niet op lange termijn!

Nooit in beweging komen betekent dat je nooit zult weten hoe waardevol het voor je is om te ontdekken waartoe je zelf allemaal in staat bent. Het trotse gevoel, de waardering voor jezelf, de erkenning…. het komt er niet, als je je hulpeloos blijft opstellen.

En voor jou als hulpverlener? Zodra jij beseft dat je met je wens om te helpen de ander klein houdt, doet dat je natuurlijk geen goed. En zodra jij beseft dat jij een fantastisch persoon bent zónder dat je iemand helpt, kun je meer genieten van wie jij in hart en ziel bent. Als je kunt kiezen om eerst voor jezelf te zorgen en daarna pas voor de ander en als dit zorgen niet als een verplichting voelt, dan zul jij veel meer ontspannen zijn en niet standaard in de houding schieten als iemand hulp nodig heeft.

Liefs van Inge